Sitem edelim soru soralım siz de kendi cevabınızı kendiniz verin. Ben sordum cevapladım. Nefsim başka söylüyor , kalbim başka inşallah sizin cevaplarınız kalbinizi de tatmin eder.
İslam ile dertlenmek , İslamı yeryüzüne yaymak , her kulağa o sesi ulaştırmak bir sorumluluk gerektirir. Ben Müslümanım diyen ve İslamın naslarını , İslamın esaslarını anlayıp anlatabilecek duruma gelen her Müslümana da ayrıca bir görevdir.
Dinleyeceğiz , okuyacağız ve öğreneceğiz. Öğrenmeye başladıktan sonra da hemen birilerine bu davayı anlatmaya başlayacağız. Biz Müslümanlar bir noktayı ya kaçırıyoruz ya da tembelliğimizden olsa gerek anlamamakta ısrar ediyoruz. İslamı tebliğ etme sorumluluğumuz onunla tanıştığımız anda başlar. Bilgi ve beceri seviyesi yükseldikçe de sorumluluk alanımız genişler.
Bir ayet öğrenmişsek bir ayetlik , on ayet öğrenmişsek on ayetlik çalışmamız lazım. Önce kendimiz öğrenelim , önce kendimizi yetiştirelim sonrasında kendimizi ehil görürsek tebliğ çalışması yaparız. İşte bu anlayış bizi hem tembelliğe hem de cehennem azabına iter.
Zamanımız az yolumuz uzun. Mazeretlerimiz bizi kandırmaya yetebilir , nefsimiz bizi mazeretlerimiz noktasında ikna edebilir… ancak Rabbimizi, bizi bizden iyi bileni, dile getirdiğimizi de kalbimizden geçeni de bileni nasıl inandıracağız. Vaktimiz binlerce peygamberin , onlara yoldaşlık yapmış bir avuç topluluğun, şehidlerin, şahidlerin, geçmiş ümmetlerin ve hatta günümüz dava erlerinin vaktinden daha mı değerli?
Canımız aynı şekilde daha mı kıymetli, malımız onların mallarından daha mı kutsal, evlerimizdeki sorumluluklarımız daha mı ağır, çocuklarımız yakınlarımız ve nefsimiz daha mı değerli?
Evet diyorsak Allah şahid olsun ki bizim için cehennem azabı yakındır. Hayır kardeşim ne münasebet hangimizin malı, canı, çoluk çocuğu peygamberlerin ve onların yolunda gidenlerinkinden daha değerli olabilir? Diyorsak neden sahada değiliz?
Eğer malımız onların malından değerli değilse, Müslümanların açlıktan öldüğü bir dünyada hala neyin yığınağını yapmaya çalışıyoruz?
Eğer evlatlarımız, vaktimiz ve nefsimiz onlardan değerli değilse, hala dizilerle, futbol maçlarıyla dolu TV önlerinde pinekliyoruz? Neden zamanımızı Müslümanların faydası için, Rabbimizin rızasına uygun değil de şeytanın ve nefsimizin hoşuna giden işlerin peşinde harcıyoruz?
Namazlarımızı ondan kurtulmak için kılıyoruz. Belki görüntü olarak kurtuluyoruz ama namaz bizim için kurtuluş oluyor mu? Namaz bizi diriltiyor mu? Günümüzü dünyayı kazanmaya, gecemizi de kazandıklarımızı harcamaya çalışarak geçirmemizin izahını nasıl yapacağız?Ahiret ve ona hazırlık için ne zaman vakit bulacağız?
Bir belde de müminler varsa o belde de huzur olmalıdır. Davet her kapıyı çalmalı, her köşede anlatılmalıdır. Bizim Rasulullah (sav) gibi belde belde gezmeye ihtiyacımız yok. Bizim onun gibi ayakları patlayıncaya kadar yürümeye de ihtiyacımız yok. Bizim onun gibi çadır çadır gezerken alaya alındığı gibi, hakaretlere maruz kaldığı, başından aşağı işkembelerin döküldüğü ortamlarda davet yapma zorunluluğumuz da yok.
Etrafımız, eşimiz dostumuz toplumumuz zaten Müslüman. Tek işimiz yolunu şaşırmış, nereye gittiğini unutmuş, nereden gideceğini bulmaya çalışanlara doğru yolu göstermek ve hedefini, gayesini, yaşam sebebini unutanlara da bunu hatırlatmak. Şehirler gezmemize gerek yok, kapımızı açtığımız anda çalışma sahasındayız.
Sıcacık mekanlarda, rızkın hiçbir dönem olmadığı kadar bol olduğu bu çağda, zulmün ve şiddetin olmadığı bu günlerde davet yapmayacağız da ne zaman yapacağız?
Fuhşiyat zaten her yere yayılmış ve kapımızı çalmaya başlamışken içki, kumar, madde bağımlıları ile komşuluk ederken, şirk adeta cahiliye dönemi diye adlandırılan zaman ki hale dönmüşken, küfür firavunları bile aratacak kadar azmışken biz uyanmak için neyi bekliyoruz?
Ne Nuh’un kavmiyiz, ne Medyen halkı ne de Semud kavmiyiz. Bizim helakımız cehennem…
Bu uykunun uyanış yeri cehennem… Bu tembelliğin sonu, bu aymazlığın sonu cehennem…
Duası cennet olanlar, cehennemliklerin amellerini işler mi?
